Méandres 
POLO DE HAAS met Kees Wieringa,
Fred Oldenburg en Ellen Dijkhuizen:
het nieuwste werk van Simeon ten Holt
voor 4 piano's. Live in Vredenburg. 
NM Classics 92106
Klank en beeld van een meanderende rivier
- Trouw                                    
Lees verder>>>

Ten Holt weet toch weer te verrassen
- Amersfoortse Courant      
Lees verder>>>

Terug

 

 

 

 

 

 

Het is een mooie zomerdag, je zit in een bootje en je glijdt langzaam over het water.
Boven je hoofd schijnt de zon door het overhangend gebladerte van een boom en je kijkt al reikhalzend uit naar het uitzicht achter de volgende bocht. ..
Simeon ten Holt schrijft sinds de jaren zeventig lange, hypnotiserende pianowerken, waarin de uitvoerders zelf de lengte van het werk bepalen door naar eigen inzicht delen van de partituur te gebruiken, te herhalen of weg te laten. Dat geldt ook voor Méandres, dat Ten Holt tussen 1995 en 1997 schreef.
Er zijn vier onafhankelijke, meanderende pianopartijen.

Trouw, Sandra Kooke
(ingekorte versie van bespreking concert uitvoering van Méandres)

 

Terug

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ten Holt weet toch weer te verrassen

Eadem sed aliter, hetzelfde, maar dan anders. Het is credo en procedé waarop de werken van Simeon ten Holt zijn gebouwd. Maar wie had gedacht dat de inmiddels 76-jarige schepper van repetitieve succesnummers als Canto Ostinato, Lemniscaat en Horizon er opnieuw in zou slagen nieuwe wijn in oude vaten te gieten? Met Méandres , dat gisteravond in een uitverkocht Muziekcentrum Vredenburg zijn wereldpremière beleefde, toonde Ten Holt aan nog voldoende vitaliteit te bezitten om een vijfde, even boeiende als oorspronkelijke compositie te kunnen afleveren.
Groot was de verrassing om na de opening met vertrouwd meanderende motieven getuige te worden van de geboorte van een hoogstpersoonlijk stuk muziek dat vooral lijkt te zijn geïnspireerd door de Barokke klankwereld. Veel lopende figuren weven de achtergrond voor het muzikale middelpunt van het zeven kwartier durende stuk: een vaste opeenvolging van akkoorden die, gesteund door een markante baslijn, de sfeer ademt van een koraalsetting. Wat volgt roept associaties op met een over gedimensioneerd preludium of een virtuoze toccata. Dan weer die zweem van een koraalmelodie die, binnen het idioom van Ten Holt, op alle denkbare manieren wordt ontwikkeld: in hoge en lage liggingen, gegarneerd met versieringen, ritmische accenten en flink wat chromatische verwikkelingen. Ten Holt heeft zich er nooit over uitgelaten, maar het verwerken van connotaties uit het verleden maakt, alleen al door haar tonaal karakter, impliciet deel uit van zijn muziek. Dat maakt van Méandres nog geen Neobarok, maar wel een geslaagde synthese van herkenbare patronen met een oereigen stijl. Met als resultaat een fascinerend stuk pseudopolyfonie dat eindigt in een lyrisch lamento van een eenzame piano. Méandres is, net als Soloduiveldans IV dat Kees Wieringa als warming up speelde, toch vooral Ten Holt in optima forma: groeiend en krimpend, vloeiend en in balans en meesterlijk in de dosering van nieuwe muzikale 'permutaties'. Zeker onder de handen van het even begrijpend als uitstekend voorbereid viertal Kees Wieringa, Ellen Dijjkhuizen, Polo de Haas en Fred Oldenburg. Meer dan menig ander componist is Simeon ten Holt immers afhankelijk van de kwaliteit, keuzes en smaak van uitvoerenden. De even onstuimige als trouwe schare fans beloonde uitvoerenden, maar vooral Ten Holt met een staande ovatie. Terecht en in de hoop op meer muziek van de hand van deze even populaire als beminnelijke Nederlandse componist.

Jurriaan Meyer (16-101999)

Terug