SOOLMAAN
POLO DE HAAS quartet met 
Leoni Jansen voice, Egon Kracht bas en Pierre Courbois drs. CD met eigen werk. Timeless Records P.O.Box 201/6700 AE Wageningen Holland
Geen enkele noot is overbodig
- Parool                          
Lees verder>>>

Een monument van non-conformisme
- Haarlems Dagblad   
Lees verder>>>

Terug

 

 

 

 

 

 

 

Geen enkele noot is overbodig

Polo de Haas Quartet: Soolmaan, Timeless CD SJP 384

De eerste cd van Polo de Haas' jazzkwartet heeft een paar weken liggen te verstoffen;
mijn verwachtingen waren niet zo hoog gespannen. De Haas is een pianistische duizendpoot, maar bevat zijn muziek wel genoeg diepgang? Zangeres Leoni Jansen kende ik van een tv-programma dat ik heel aardig vond zolang ze niet ging zingen. De bas wordt bespeeld door Egon Kracht, die nog maar net komt kijken. Die verwachtingen bleken echter thuis te horen in het rijk der vooroordelen. Soolmaan biedt een enorme diversiteit en is gemaakt met veel inzet en speelplezier. Jansen blijkt tot veel meer in staat dan oppervlakkige vertolkingen van jazzstandards en popsongs. Probleemloos zingt ze het quasi-Hongaarse Béla, het complexe bebopstuk Bo Bip, het opera-achtige Song of a Bitch en het cabareteske Two to Tango.
De Haas streeft naar harmonische eenvoud en overzichtelijkheid. Hij speelt veel noten, maar geen enkele is overbodig. Diezelfde helderheid kenmerkt het spel van drummer Pierre Courbois; hoewel hij veel drukte kan maken in zijn soli, weet hij precies wanneer hij een dienende rol moet vervullen. Egon Kracht haalt een pracht van een toon uit zijn contrabas en soleert met overgave.
Soolmaan is, kortom, het zeer onderhoudende debuut van een groepje dat hoognodig eens in het Bimhuis moet spelen.

Jeroen de Valk, Parool, 3 oktober 1992

Terug

 

 

 

 

 

 

 

Een monument van non-conformisme

Eerlijke keuzes

De cd is uniek in zijn soort om de uitgave door de Wereldomroep maar veel meer nog om de muziek die er op staat. Het Quartet gaf bij de presentatie een concert dat elke twijfel van het podium blies. Gelouterde musici als De Haas en Courbois hebben lang genoeg geëxprimenteerd om nu eerlijke keuzes te maken. Ze durven tegenwoordig uit te komen voor wat ze mooi vinden. Het plezier dat daardoor aan het spelen wordt beleefd, was van hun gezichten af te lezen. Non-conformisme in optima forma, dat is Soolmaan geworden. Bartok, Berio, Coltrane, Paul Simon en Polo de Haas. Schijnbaar onverenigbare invloeden zijn in het Polo de Haas Quartet heel verrassend toch tot een eenheid geworden. Leoni zingt in feite de partijen van de blazers maar heeft meer expressiemogelijkheden dan koper. Dat de jonge Egon Kracht zich moeiteloos handhaaft naast deze giganten mag een duidelijk signaal zijn. Het is eerder gezegd: Kracht wacht een grootse toekomst.
De cd is even schitterend als het concert zondagmiddag was.

Luc Dördregter

Terug